Το «πρωϊνάδικο» του ΣΥΡΙΖΑ

Οι οργανωμένοι οπαδοί των κομμάτων διέπονται, κατά το μάλλον ή ήττον, από ενιαία πολιτική φιλοσοφία. Από αυτή πηγάζουν και διαμορφώνονται τα κριτήριά τους στην αξιολόγηση προσώπων που μπορούν να τους εκπροσωπήσουν ως υποψήφιοι στις ευρωπαϊκές, εθνικές και τοπικές εκλογές.

Στον παλιό ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, ακόμη και με τις όποιες ψηφοθηρικές υποχωρήσεις, δεν θα χωρούσε ως υποψήφιος ευρωβουλευτής ο κ. Παπανώτας.

Δεν υποβαθμίζουμε το πρόσωπο. Αναφερόμαστε στην τηλεοπτική περσόνα η οποία ουδέν πολιτικό στίγμα έχει εκπέμψει έως τώρα στην πορεία της - εν αντιθέσει ας πούμε με τον έτερο υποψήφιο καλαθοσφαιριστή Νίκο Παππά.

Όταν όμως το κόμμα έχει υπεισέλθει σε κατάσταση ιδεολογικής νωθρότητας και οργανωτικής νεκροφάνειας, όταν τα όργανα έχουν απαξιωθεί και δεν αποφασίζουν, όταν το κόμμα μετατρέπεται σε «φαν κλαμπ του αρχηγού, φυσικό είναι να συμβαίνουν αυτά τα παρατράγουδα.

Σαφώς ο Παπανώτας, που δεν έχει σκιαγραφήσει ούτε κατ’ ελάχιστον πολιτικό προφίλ κατά τη δημόσια παρουσία του, ήταν ασύμβατος με την ιδιότητα υποψηφίου ευρωβουλευτή ενός αριστερού κόμματος. Και οι απόψεις που εξέφρασε ήταν λανθασμένες λόγω άγνοιας. Παραγνώρισε αφελώς το δυσμενές κοινωνικό πλαίσιο εντός του οποίου συντελείται η γυναικεία κακοποίηση.

Όμως θα πάμε κόντρα στο ρεύμα, υποστηρίζοντας ότι

Λύση

«Μια διεθνής σύγκρουση με πρωταγωνιστή στις εξελίξεις τον Βελόπουλο θα ήταν όλα τα λεφτά».

Δεν θέλω προφανώς να στενοχωρήσω τους αριστεροδεξιούς φίλους μας.

Είμαι βέβαιος όμως ότι μπορούν να εκφράζουν την απέχθειά τους για τη Δύση, το Ισραήλ, τις ΗΠΑ ή την Ευρώπη χωρίς να συντάσσονται απαραιτήτως με όλα τα καθάρματα της οικουμένης.

Διότι όπως και να το κάνεις, όση ψεκασμένη λεβεντιά κι αν κουβαλάει η αριστερή ή δεξιά ψυχή σου, δεν είναι και πολύ σόι να την περιφέρεις από τον Πούτιν στους αγιατολάδες της Τεχεράνης.

Πάλι καλά τουλάχιστον που στις 21 Απριλίου θα έχουμε «μέρα πανελλαδικής αντιιμπεριαλιστικής δράσης» υπό το ΚΚΕ να ξεχαρμανιάσουμε.

Αλλά τι θα κάνουμε έως τότε;

Τη μόνη λύση τη δίνει η Λύση. Η οποία ορθά επισημαίνει πως «η Ελλάδα αντί να είναι πρωταγωνιστής στις εξελίξεις που την αφορούν άμεσα έχει καταντήσει παρίας και δορυφόρος ξένων δυνάμεων» (ανακοίνωση 14/4).

Τώρα πώς θα γίνουμε πρωταγωνιστές στις εξελίξεις που μας αφορούν δεν το ξέρω.

Υποθέτω πως στη Μέση Ανατολή όλοι τσακώνονται με όλους χωρίς απαραιτήτως να πάρουν την άδειά μας, χωρίς ούτε καν να ρωτήσουν τη γνώμη μας.

Κρίμα όμως. Διότι μια διεθνής σύγκρουση με

Ανατροπή διά της πλαγίας

Mια κατακερματισμένη αντιπολίτευση, να μην μπορεί να ασκήσει στοιχειωδώς τα καθήκοντά της.

Η άτυπη έναρξη της προεκλογικής περιόδου των 60 ημερών επανέφερε στο προσκήνιο το πολιτικό ζήτημα της χώρας: από τη μια πλευρά υπάρχει μια κυβέρνηση και ένας πρωθυπουργός του οποίου δεν αμφισβητείται η επικυριαρχία στο πολιτικό σκηνικό, κι από την άλλη υπάρχει μία κατακερματισμένη αντιπολίτευση, πέντε συν τριών κομμάτων. Πέντε του τόξου Κεντροαριστερά – Αριστερά και τρία που τοποθετούνται στον πέραν της Δεξιάς χώρο. Αν και το «διαίρει και βασίλευε» δεν είναι κάτι καινούργιο – από την εποχή του Βυζαντίου υπάρχει ως πρακτική και ως επιδίωξη στην πολιτική –, είναι εμφανές ότι στις ημέρες μας δημιουργεί θέματα εύρυθμης λειτουργίας των θεσμών και απρόσκοπτης λειτουργίας του πολιτεύματος.

Η παρουσία μιας ισχυρής αντιπολίτευσης εκ των πραγμάτων καταστέλλει την αμετροέπεια, περιορίζει την αλαζονεία, μειώνει την έπαρση, αντιμετωπίζει επί του πεδίου την οίηση των κυβερνώντων με την εξουσία. Κυρίως όμως εξαναγκάζει την κυβέρνηση να προσγειωθεί στην πραγματικότητα, να νομοθετεί με γνώμονα τα «θέλω» της κοινωνίας και όχι το τι κάθε φορά περνάει από το μυαλό ενός υπουργού ή και του πρωθυπουργού, και προσπαθεί να το επιβάλει επειδή το έχει βαφτίσει μεταρρύθμιση.

Ασκεί ουσιαστικό έλεγχο στην εξουσία, παρακολουθεί από

Στείλτε καμιά τριακοσαριά drones, να τα αναχαιτίσουμε

Αν υποθέσουμε ότι ήμουν ένας συνωμοσιολόγος που τον ρωτάνε τι πιστεύει ότι συνέβη το Σάββατο προς Κυριακή στο Ισραήλ, θα έλεγα δυο σενάρια, κατά βάση ίδια. Στο πρώτο, οι μουλάδες του Ιράν πήραν τηλέφωνο τους Ισραηλινο-Αμερικανούς και τους είπαν. «Πριν τα ξημερώματα θα στείλουμε καμιά τριακοσαριά drones και πυραύλους, εδώ, εκεί, παραπέρα και πιο κάτω. Κάντε τις αναχαιτίσεις με την άνεση σας, μην έχουμε κανένα ανεξέλεγκτο παρατράγουδο. Απλώς μετά δεν θα υπάρξει ισραηλινή απάντηση ή αν θα γίνει, θα είναι τόσο μικρής ισχύος που δεν θα χρήζει ανταπάντησης. Σύμφωνοι;»

Στο δεύτερο σενάριο, οι Αμερικανοί είπαν στους Ιρανούς. «Καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να απαντήσετε, έχετε κι εσείς κοινή γνώμη, την οποία μάλιστα κρατάτε επί τούτου φανατισμένη εναντίον μας και εναντίον των Εβραίων. Οπότε απαντήστε δήθεν με σφοδρότητα που θα κάνει τον λαουτζίκο σας περήφανο, εμείς θα σας αναχαιτίσουμε και στη συνέχεια οι Ισραηλινοί θα πιεστούν να μην αντιδράσουν ή να το κάνουν υποτονικά. Δεν θα μου διαλύσετε δα και την περιοχή, ούτε θα μου ανατινάξετε την παγκόσμια οικονομία. Έχουμε εκλογές σε λίγους μήνες.»

Οι δίαυλοι –που υπάρχουν πάντα ανάμεσα στους εμπλεκόμενους- τα μιλήσανε, τα συμφωνήσανε, κανόνισαν τις ώρες, τα όπλα, τους στόχους, τις τροχιές, φέρανε τον

Μετά τις κάλπες

Δεν είναι ακόμη τελική ευθεία αλλά ούτε και μακρινός ορίζοντας. Οι ευρωεκλογές του Ιουνίου θα κλείσουν τον κύκλο των εκλογικών αναμετρήσεων που άνοιξε πριν από έναν χρόνο, τον Μάιο του 2023.

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν μια δυσαρέσκεια απέναντι στη διακυβέρνηση της ΝΔ, με κύρια αιχμή την ακρίβεια και ίσως την κόπωση αλλά πάλι δεν δίνουν (έως τώρα…) εικόνα αποσταθεροποίησης ή ανατροπής.

Περισσότερο κρύβουν στοιχεία αποσυσπείρωσης. Εύλογο. Είναι η πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια που οι ευρωεκλογές δεν θα γίνουν ως άμεσο πρόκριμα βουλευτικών εκλογών, όπως συνέβη το 2019, το 2014 και το 2009.

Μοιραία λοιπόν η ένταση κινείται σε χαμηλότερα επίπεδα. Αν και στην Ελλάδα η ένταση σπανίως χρειάζεται αφορμή για να εκδηλωθεί, συνήθως λειτουργεί ως φυσιολογική κατάσταση.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως

Δεν υπάρχει κόμμα ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει κόμμα Κασσελάκη

Ο Κασσελάκης έχει βάλει «κάτω» τον ΣΥΡΙΖΑ, τις δοξασίες, τις ιδέες, τις προκαταλήψεις του, τις ταξικές εμπάθειές του, και τις χτυπάει σαν χταπόδι.

Αγόρασε στα 36 του διαμέρισμα 1,8 εκατομμυρίων ευρώ (καλά να είναι να το χαίρεται με τον σύζυγό του) μετά από «σκληρή δουλειά», και σύμπας ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τα τρολ του στο διαδίκτυο τρέχει να τον δικαιολογήσει. Δεν βλέπουν καμία ταξική ασυμβατότητα!

Και εις εξισορρόπισιν ξαναθυμήθηκαν τα ακίνητα του Μητσοτάκη, που είναι και κληρονομημένα. Αλλά και αν ο Μητσοτάκης δεν θα δικαιολογεί φταίει η Βουλή που δε τα ξεψαχνίζει, όχι ο ίδιος. Θυμήθηκαν επίσης και τα ακίνητα της Μαρέβας, μετά από μια επιτυχημένη επιχειρηματική καριέρα που καθιέρωσε ένα brand name στην ένδυση. Αλλά για το 1.8 εκ. κουβέντα!

Είναι εκείνοι που επίσης έκαναν την πάπια για τα 45 σπίτια του Παπαδημούλη. Και το ακόμη χειρότερο σιώπησαν όταν έμαθαν ότι τα νοίκιασε σε ΜΚΟ για να μένουν μετανάστες. Ήταν η απεικόνιση και η πραγμάτωση του επιχειρηματικού «ανθρωπισμού».

Πρόσφατα σε ερώτηση του δημοσιογράφου Ευαγγελάτου, στον οποίο παρουσίασε το ζηλευτό σπίτι του 1.8 εκ. ευρώ, απάντησε ότι δεν είναι λογιστής του ώστε να του αναφέρει τα των επιχειρήσεών του. Μπέρδεψε, όπως και πολλοί άλλοι, τις έννοιες και ιδιότητες.

Ο δημοσιογράφος που σχολιάζει είναι

Αίτημα

Υπάρχει λογική σε ένα αίτημα εκλογών που διατυπώνεται δέκα μήνες μετά τις προηγούμενες και δύο εβδομάδες μετά την καταψήφιση από τη Βουλή μιας πρότασης δυσπιστίας;

Αν είσαι παρουσιαστής εκπομπής δεν υπάρχει πρόβλημα να παίζεις κάθε εβδομάδα. Την έχω κάνει χρόνια τη δουλειά.

Αντιθέτως αν είσαι αρχηγός κόμματος δεν μπορείς να κάνεις εκλογές όποτε σου καπνίσει. Η δημοκρατία έχει κανόνες.

Για να γίνουν εκλογές υπάρχουν πολλές προϋποθέσεις τις οποίες ορίζει συνήθως το Σύνταγμα, ενίοτε η κοινοβουλευτική πλειοψηφία και πάντως όχι κάθε αρχηγός κόμματος ή όποιος του καπνίσει.

Όταν λοιπόν άκουσα τον Μητσοτάκη να δηλώνει ότι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας αναρωτήθηκα τι μύγα τον τσίμπησε.

Όλες οι τετραετίες έχουν ημερομηνία λήξης, ουδείς προαναγγέλλει τη λήξη τους και πάντως όχι ο Πρωθυπουργός. Σκεφτείτε μια χώρα όπου οι εκλογές θα έπαιζαν κάθε Κυριακή μετά τις προηγούμενες. Δεν θα ήταν δημοκρατία, θα ήταν εκπομπή.

Υστερα αντιλήφθηκα ότι ο Μητσοτάκης απαντούσε σε ένα άρθρο του Κασσελάκη με το οποίο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε εκλογές. Προφανώς κάτι τον έχει τσαντίσει ή τέλος πάντων εκνευρίσει και θέλει να ψηφίσει να εκτονωθεί.

Καμία αντίρρηση.

Άλλωστε δημοκρατία έχουμε. Ο καθένας μπορεί να ζητάει εκλογές ή να πάρει η ομάδα του το πρωτάθλημα.

Υπάρχει λοιπόν λογική σε ένα αίτημα εκλογών που

Μα δε ντράπηκε καθόλου;

Διαβάζοντας την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στο φόρουμ των Δελφών αρχικά νόμισα πως πρόκειται για απλή συνωνυμία. Κάποιος με το ίδιο όνομα με αυτό του πρώην πρωθυπουργού προσκλήθηκε και μίλησε, και είπε αυτά που είπε. Όταν όμως είδα και τη φωτογραφία αναφώνησα: είναι ο αυθεντικός Τσίπρας και τότε εξερράγην με αυτά που τόλμησε να πει. Εξερράγην, διότι υποτίμησε ευθέως τη νοημοσύνη, την κρίση και τη μνήμη των Ελλήνων πολιτών, καθώς χωρίς ίχνος αυτοκριτικής κατηγορούσε τους άλλους από το φόρουμ των Δελφών για τα ίδια που αυτός είχε κάνει από το 2011 ως το 2015 και στη συνέχεια. 

Σταχυολογώ τα εξής χαρακτηριστικά αποσπάσματα. «Το συναίσθημα της ανασφάλειας γεννά τον φόβο και σπρώχνει μεγάλο μέρος του ευρωπαϊκού πληθυσμού σε απλουστευτικές βεβαιότητες». Πρώτα - πρώτα ας μας εξηγήσει ο Αλέξης Τσίπρας γιατί αισθάνονται ανασφαλείς οι Ευρωπαίοι πολίτες; Η ανεξέλεγκτη μετανάστευση, για την οποία και ο ίδιος φέρει βαρύτατες ευθύνες, δε συνέβαλε σε αυτό το συναίσθημα ανασφάλειας; Πολιτισμένες κοινωνίες, με συνοχή πολλών δεκαετιών βρίσκονται στα πρόθυρα της διάλυσης, με την εγκληματικότητα και τις παραβατικές συμπεριφορές να έχουν κτυπήσει κόκκινο. Συνεπώς, ο φόβος δεν προέκυψε από το πουθενά και οι απλουστευτικές βεβαιότητες έχουν συγκεκριμένες αιτίες. Αυτό, άλλωστε, το γνωρίζει άριστα ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας διότι αυτός ήταν ο πρόδρομος κήρυκας των απλουστευτικών βεβαιοτήτων. Επί τέσσερα συναπτά έτη διαλαλούσε προς κάθε κατεύθυνση πως θα σκίσει τα μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο, πως θα αλλάξει την Ευρώπη και πως θα ψάξει να βρει άλλα λιμάνια. Όλα αυτά δεν ορίζουν την απλουστευτική βεβαιότητα, με έντονα τα στοιχεία του λαϊκισμού;

Προσδοκίες

 

Οι άρσεις απορρήτου αποτελούν όπλο για την προστασία της εθνικής ασφάλειας και της δημόσιας τάξης.

Δεν ξέρω πού θα καταλήξουν τα πηγαινέλα του Ανδρουλάκη στην ΑΔΑΕ αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Ο καθένας πάει όπου θέλει.

Υποψιάζομαι απλώς πως πίσω τους κρύβονται μεγάλες προσδοκίες του προέδρου.

Και όχι τωρινές. Η αποκάλυψη ότι το 2021 η ΕΥΠ παρακολουθούσε νομότυπα τον ευρωβουλευτή Ανδρουλάκη είχε γεννήσει ελπίδες ότι ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ βρήκε το πολεμικό άρμα που θα τον φέρει στην πρώτη γραμμή της σύγκρουσης.

Κάτι σαν «στόχο του παρακράτους».

Το ζήτημα μάλιστα διανθίστηκε κι από διάφορα άλλα κατασκοπευτικά λογισμικά που σύμφωνα με πληροφορίες προσπάθησαν επίσης να τον παγιδεύσουν.

Ομολογώ ότι ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τόσος κόσμος ενδιαφερόταν να ακούει έναν μάλλον άσημο ευρωβουλευτή ενός μικρομεσαίου κόμματος που ενδιαφερόταν να γίνει κάποια στιγμή αρχηγός του μικρομεσαίου κόμματος.

Αλλά, όπως είπα και πριν, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.

Τα χρόνια πέρασαν, οδεύουμε αισίως στο τρίτο, διάφορες εκλογές μεσολάβησαν και το πολεμικό άρμα αποδείχτηκε λίγο σακαράκα.

Οι προσδοκίες τέθηκαν σε αμφιβολία και πάλι καλά δηλαδή που

Ο Κασσελάκης ζητεί πρόωρες εκλογές. Βιάζεται για την… σφαγή του

Ο Στέφανος Κασσελάκης συνεχίζει την εποποιία του ανορθολογισμού που τείνει να περιπέσει στην επικράτεια του χαβαλέ. Επιτυχημένα ωστόσο αφού έλκει τους ομοίους του στη στο κοινωνικό μωσαϊκό: Αυτούς που κριτήριό τους είναι η ειδωλοποίηση της ελαφράς τηλοψίας, η ωραία εμφάνιση, η χαμογελαστή φιλική συμπεριφορά, θεατρική ή όχι, και τελικά ο χαβαλές.

Γι’ αυτό και παρόλα όσα αντιθετικά λέει, όχι μόνο δεν κατακρημνίζεται αλλά επιδοκιμάζεται με σταδιακή προσαύξηση των ποσοστών του.

Τα πρόσφατα στριφογυρίσματά θα τα ζήλευε και ο Τσίπρας. Οι αλλαγές θέσεων του πρώην αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ ωρίμαζαν μέσασε εύλογο χρονικό διάστημα ώστε να δικαιολογηθούν με το παλιό κομμουνιστικό «νέες συνθήκες νέα καθήκοντα».

Χθες πέταξε τη νέα φωτοβολίδα: Με άρθρο του στην καθημερινή ζητάει εκλογές τώρα. Με στρατηγική στόχευση το 17% του Τσίπρα και όχι την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας, ουδείς κατανοεί τη βιασύνη του.

Άλλωστε το μόνο επιχείρημα που

Οι ευρωεκλογές του 24 δεν αποτελούν βατήρα για τις εθνικές του 27

Καταντάει μονότονο. Κάθε δημοσκόπηση επιβεβαιώνει τα γνωστά, ώστε να μην αποτελεί πλέον είδηση. Η ΝΔ προηγείται, ο Κασσελάκης, και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, καθιερώνεται ως δεύτερος, και ακολουθεί ασθμαίνον το ΠΑΣΟΚ, με τον φόβο μην υπερκεραστεί από τον κομιστή του Ιησού, Βελόπουλο.

Χθες, η δημοσκόπηση της ALCO για τον Alpha, δίνει στη ΝΔ από 29% έως 33%, τον ΣΥΡΙΖΑ από 14% έως 16% και στο ΠΑΣΟΚ από 12% έως 14%.

Τα ΜΜΕ ακολουθώντας τη πεπατημένη, να παράγουν θρίλερ για να διατηρούν το ειδησεογραφικό ενδιαφέρον, έχουν αφαιρέσει από τις ευρωεκλογές το αυτόνομο νόημά τους. Τις έχουν μετατρέψει σε βατήρα εκκίνησης για το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών.

Αυτή την ατζέντα έχουν αποδεχθεί όχι μόνο οι πολίτες, αλλά σε αυτή έχουν τροχοδρομηθεί και τα κόμματα. Κατά την ALCO στην ερώτηση εάν οι πολίτες αντιμετωπίζουν τις ευρωεκλογές ως ευκαιρία για ψήφο διαμαρτυρίας, όσοι το αντιμετωπίζουν έτσι υπερτερούν εκείνων που απαντούν αρνητικά (49% έναντι 47%).

Αντιθέτως μόλις τον Φεβρουάριο, οι πολίτες που δεν θα χρησιμοποιούσαν την ψήφο τους ως διαμαρτυρία ανήρχοντο στο 56% με την άλλη πλευρά να περιορίζεται στο 40%. Έκτοτε μεσολάβησε ο ανηλεής βομβαρδισμός με πάνελ., συνεντεύξεις, σχόλια και άρθρα, και ο μισός πληθυσμός αντιμετωπίζει τις ευρωεκλογές ως πρόκριμα των εθνικών.

Τα προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει η Ευρώπη και τα οποία αντανακλούν στη χώρα μας, παραμένουν αόρατα:

Τι είναι αυτό που το λένε ΝΔ;

Από τα δύο πιο σημαντικά πολιτικά δημιουργήματα της Μεταπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, η ΝΔ που έχει αυτές τις μέρες το Συνέδριό της είναι εκείνη που κατάφερε να γεράσει καλύτερα.

Τα δύο κόμματα μοιράστηκαν σχεδόν ισότιμα τον χρόνο διακυβέρνησης στην πεντηκονταετία της δημοκρατίας.

Το ΠΑΣΟΚ μετράει 21 χρόνια εξουσίας παρά κάτι. Η ΝΔ έχει 20 χρόνια και κάτι. Ενώ δυόμισι χρόνια κράτησε η από κοινού συμμετοχή τους στην κυβέρνηση Σαμαρά.

Και οι δύο έζησαν μεγάλες επιτυχίες και αποτυχίες.

Και οι δύο έβγαλαν καλούς και λιγότερο καλούς πρωθυπουργούς. Εξι η ΝΔ (δύο Καραμανλήδες, δύο Μητσοτάκηδες, Ράλλη, Σαμαρά). Τρεις το ΠΑΣΟΚ (δύο Παπανδρέου, Σημίτη).

Και οι δύο έχασαν και κέρδισαν στην κάλπη και σε πολλές κάλπες αναρίθμητες φορές.

Μόνο που σήμερα η ΝΔ βρίσκεται στην εξουσία και συνεχίζει. Ενώ το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται πάνω από δέκα χρόνια εκτός εξουσίας και ελπίζει απλώς να ανακάμψει.

Επιπροσθέτως η ΝΔ χαίρει μιας σχεδόν απροσδόκητης αλλά αδιαμφισβήτητης πολιτικής κυριαρχίας.

Βουλή, κυβέρνηση, δήμοι, περιφέρειες, επαγγελματικές και επιστημονικές ενώσεις, επιμελητήρια, μεγάλο μέρος των συνδικάτων, όλα μετέχουν σε ένα ευρύ σύστημα διαχείρισης που μπορεί ίσως να συγκριθεί μόνο με την κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’80.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο και σε βάθος χρόνου η ΝΔ παραπέμπει παραδόξως περισσότερο στη διάρκεια και την αντοχή της γερμανικής Χριστιανοδημοκρατίας παρά στα

ΕΥΠ: Aς ενημερώσουν επιτέλους τον Νίκο Ανδρουλάκη

Ο Άρειος Πάγος έκρινε αντισυνταγματικό το άρθρο 87 του νόμου 4790/2021, που αφορά την ενημέρωση ατόμων που παρακολουθούνταν από την ΕΥΠ. Συνεπώς, καλείται η ΑΔΑΕ να ενημερώσει τον Νίκο Ανδρουλάκη -ο οποίος και προσέφυγε στον Άρειο Πάγο- για τους λόγους που τον παρακολουθούσε με νόμιμη επισύνδεση η ΕΥΠ. Το σύντομο κείμενό μου δεν εξετάζει από νομική σκοπιά το πρόβλημα, αλλά από πολιτική. Μόνο να διευκρινίσω πως η αντισυνταγματικότητα δεν αφορά τη νομιμότητα της παρακολούθησης, αλλά τη δυνατότητα ενημέρωσης του παρακολουθουμένου.

Υποθέτω πως αν η ΕΥΠ, βλέπε η κυβέρνηση, θέλει να καθυστερήσει την ενημέρωση του Νίκου Ανδρουλάκη θα βρει νομική αιτιολόγηση. Μόνο που το θέμα έχει πάψει να είναι νομικό και οι οποιεσδήποτε αιτιολογίες προβληθούν θα είναι πολιτικές προφάσεις, που θα επιβαρύνουν τη θέση της κυβέρνησης.

Το ερώτημα είναι αν έχει κάποιο λόγο η κυβέρνηση να μην ενημερώσει τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ. Η επισύνδεση είναι νόμιμη με εφτά υπογραφές. Συνεπώς, τι φοβάται η κυβέρνηση; Στο κάτω-κάτω θα εφαρμόσει απόφαση του Αρείου Πάγου και η ενημέρωση θα είναι προσωπική. Το πώς θα κινηθεί στη συνέχεια πολιτικά ο Νίκος Ανδρουλάκης, αυτό είναι δικό του πρόβλημα. Δηλαδή αν θα δημοσιοποιήσει τον λόγο της παρακολούθησής του ή αν θα τον

Μήνυση

Τη διαδικτυακή επίθεση βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ κατά της συζύγου του Πρωθυπουργού θα την κρίνουν τα δικαστήρια. Δεν θα μπω λοιπόν στην ουσία της υπόθεσης.

Ξέρω σίγουρα όμως πως δεν είναι υπόθεση πολιτικής, ούτε γνώμης, ούτε έκφρασης, ούτε κριτικής, ούτε ερωτημάτων, ούτε ελευθερίας, ούτε τίποτα ωραίου και ευγενικού.

Είναι απλώς μια προσωπική επίθεση. Τελεία.

Και φυσικά η κατηγορούμενη μαζί με τον φερόμενο ως «πληρεξούσιο δικηγόρο» της δεν χρειάζεται να αναπτύξουν τις ενδιαφέρουσες απόψεις τους περί δικαιοσύνης, κράτους δικαίου, διάκρισης των εξουσιών και άλλων τινών, όπως ίσως φαντάζονται.

Με αυτά μπορούν να ασχοληθούν αργότερα σε κομματική ημερίδα, στο καφενείο της γειτονιάς τους και με την παρέα της αρεσκείας τους.

Στο δικαστήριο θα κληθούν απλώς να τεκμηριώσουν «το σπίτι του Βολταίρου», τα «40 ακίνητα που δεν ξέρουμε από πού κρατάει η σκούφια τους», τις «περίεργες μπίζνες», τις «χαριστικές αναθέσεις», το «πολιτικό παιχνίδι με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι», την «κατάχρηση της θεσμικής θέσης», το «ύποπτο και παράνομο παιχνιδάκι με το Πόθεν Εσχες» (ανάρτηση Ε. Ακρίτα, 1/4).

Και να αποδείξουν πως όσα προσάπτει η βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ στη σύζυγο του Πρωθυπουργού είναι ακριβή και αληθή.

Συγκεκριμένα πράγματα. Με ονόματα, ημερομηνίες και διευθύνσεις, παρακαλώ.

Μπορεί να έχει δίκιο η κατηγορούμενη κι όλα αυτά να ισχύουν. Μπορεί να λέει απλώς ψεκασμένες παπάρες. Θα το κρίνει το δικαστήριο.

Το ζητούμενο της υπόθεσης συνεπώς είναι

Μέχρι και ο… Καρτερός αγανάκτησε με τον Stefanos

Ο Stefanos έχει ασυλία από τα ΜΜΕ. Είναι όντως πηγαία μαγνητική προσωπικότητα και έλκει το ενδιαφέρον τους. Τα έλκει με την αύρα του και το «λαμπυρίζον» περίβλημα της ζωής του, με αποτέλεσμα να περνά απαρατήρητος ο χυλός του πολιτικού του λόγου, οι αντιφάσεις των πολιτικών του θέσεων, και το…  αλαφροΐσκιωτο  του οικονομικού του «προγράμματος».       

Δε λέμε, πολύ σωστά η πολιτική κριτική επικεντρώνεται πρωτίστως στην κυβέρνηση. Αυτή διαχειρίζεται την πορεία της χώρας και κατά κάποιον τρόπο τις τύχες και το μέλλον των πολιτών της.

Ωστόσο, τα ΜΜΕ δεν μπαίνουν στη βάσανο της κριτικής για τις θέσεις της αντιπολίτευσης. Κάθε αντιπολίτευσης, κάθε καιρού.   Έτσι θα γλυτώναμε τους λαοπλάνους θεόσταλτους σωτήρες που υπόσχονται παραδείσους, έρχονται και φεύγουν   αφήνοντας γκρίζο τοπίο.

Στην Κρήτη που βρέθηκε χθες ο Κασσελάκης, στο πλαίσιο περιοδείας του, και σε συνέντευξη σε τοπικό ραδιοσταθμό, χαρακτήρισε «καλό» την επιστολική ψήφο! Κατηγόρησε δε, την κυβέρνηση, γιατί δεν την επεκτείνει στο εσωτερικό της χώρας και στις εθνικές εκλογές. Σκέφτεται, βλέπεις, «τα παιδιά που αναγκάζονται να δουλεύουν σεζόν στον τουρισμό και δεν μπορούν να ψηφίσουν» Αυτό «είναι μεγάλη αδικία» κατέληξε.  

Συμφωνούμε για την αδικία. Αλλά αυτό το λέει αρχηγός του κόμματος που καταψήφισε την επιστολική ψήφο για

Ακατανόητα

 

Δεν έχω πρόβλημα με μια συζήτηση που έχει επιχειρήματα από τη μια και την άλλη πλευρά. Αν δεν κάνω λάθος, αυτό λέγεται διάλογος.

Έχω ουσιαστικό πρόβλημα με τα υβρεολόγια και τις προσωπικές επιθέσεις.

Και κυρίως έχω πρόβλημα με συζητήσεις ακατανόητες.

Ας υποθέσουμε λοιπόν πως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι φίλοι του θεωρούν ότι ο Καραμανλής ή κάποιοι άλλοι έχουν ποινικές ευθύνες για ό,τι συνέβη στα Τέμπη.

Κανένα πρόβλημα. Φτιάχνουν ένα κατηγορητήριο που να αντέχει στοιχειωδώς στη λογική, υποδεικνύουν εκείνους κατά των οποίων στρέφονται και για ποιους λόγους, μαζεύουν τριάντα βουλευτές που τους διαθέτουν και καταθέτουν στη Βουλή αίτημα για σύσταση προανακριτικής επιτροπής. Τα άλλα κόμματα θα κληθούν εκ των πραγμάτων να τοποθετηθούν υπέρ ή κατά.

Τόσο απλό και τόσο σαφές. Αυτά προβλέπουν το Σύνταγμα και οι νόμοι.

Όλα τα άλλα είναι κουτοπονηριές και υπεκφυγές. Και γι’ αυτό είναι ουσιαστικά ακατανόητα.

Όταν το Σύνταγμα και οι νόμοι σού υποδεικνύουν πώς να κινηθείς αν θέλεις να βρεις το δίκιο σου, τι νόημα έχει να